|
کلبه ی تنها 
| ||
|
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند بیخود از شعشه پرتو ذاتم کردند باده از جام تجلی صفاتم دادند چه مبارک سحری بودو چه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند هاتف آن روز بمن مژده این دولت داد که بدان جور و جفا صبرو ثباتم دادند بعد از این روی من و آینه وصف جمال که در آنجا خبر از جلوه ذاتم دادند اینهمه شهد و شکر کز سخنم می ریزد اجر صبریست کز آن شاخه نباتم دادند همت حافظ و انفاس سحر خیزان بود که زبند غم ایام نجاتم دادند [ پنج شنبه 88/7/16 ] [ 10:43 عصر ] [ بهزاد عبادی ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  در آسمان خیال بالهایم را می گشایم هر چه از زمین و آدمهایش دورتر می شوم سبک و سبکتر میشوم.می خواهم دلم را هم باخودم ببرم نمی خواهم پیش این مردم خاکی بماند.هر چه از زمین دورتر می شوم گرمای وجود خورشید را بیشترحس میکنم و تنم داغتر می شود.می خواهم آنقدر پواز کنم تا به خورشید برسمکاش ابرها سد راهم نشوند من طاقت سنگینی ابرها را ندارم هنوز خیلی مانده بخورشید برسم می خواهم آنقدر به او نزدیک شوم تا از گرمای وجودش بسوزم من عاشق سوختنم. | |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
