|
کلبه ی تنها 
| ||
|
هر صبح وشام چهره نهان می کنم به اشک تا نگرم تبسم خورشید و ماه را
ای سر نوشت از تو کجا می توان گریخت ؟ من راه آشیان خود از یاد برده ام
یکدم مرا به گوشه راحت رها مکن با من تلاش کن که بدانم نمردهام
ای سر نوشت مرد نبردت منم بیا! زخمی دگر بزن که نیا فتاده ام هنوز
شادم از این شکنجه خدا را مکن دریغ روح مرا در آتش بیداد خود بسوز
ای سر نوشت هستی من در نبرد تست بر من ببخش زندگی جاودانه را
منشین که دست مرگ زبندم رها کند محکم بزن به شانه من تازیانه را [ پنج شنبه 86/11/18 ] [ 1:7 صبح ] [ بهزاد عبادی ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  در آسمان خیال بالهایم را می گشایم هر چه از زمین و آدمهایش دورتر می شوم سبک و سبکتر میشوم.می خواهم دلم را هم باخودم ببرم نمی خواهم پیش این مردم خاکی بماند.هر چه از زمین دورتر می شوم گرمای وجود خورشید را بیشترحس میکنم و تنم داغتر می شود.می خواهم آنقدر پواز کنم تا به خورشید برسمکاش ابرها سد راهم نشوند من طاقت سنگینی ابرها را ندارم هنوز خیلی مانده بخورشید برسم می خواهم آنقدر به او نزدیک شوم تا از گرمای وجودش بسوزم من عاشق سوختنم. | |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
