|
کلبه ی تنها 
| ||
|
در خانه خود نشسته ام ناگاه مرگ آید و گویدم: -" ز جا برخیز! این جامه عاریت بدور افکن وین باده جانگزا به کامن ریز!"
خواهم که مگر ز مرگ بگریزم می خنند و میکشد در آغوشم! پیمانه زدست مرگ می گیرم میلرزم و با هراس می نوشم
آن دور در آن دیار هول انگیز بی روح فسرده خفته در گورم لب بر لب من نهاده کژدم ها! بازیچه مار و طعمه مورم!
درظلمت نیمه شب که تنهامرگ بنشسته به روی دخمه هابیدار وامانده مار و مور و کژدم را میکاود و زوزه میکشد کفتار !
روزی دوبه روی لاشه غوغائی است آنگاه سکوت میکند غوغا ! روید زنسیم مرگ خاری چند؟ پوشد رخ آن مغاک وحشت زا!
ساالی نگذشته استوخوان من در دامن گور خاک خواهد شد وز خاطر روزگار بی انجام این قصه دردناک خواهد شد
ای رهگذران وادی هستی ! از وحشت مرگ میزنم فریاد بر سینه سرد گور باید خفت: هر لحظه به مار بوسه باید داد!
ای وای چه سر نوشت جانسوزی اینست حدیث تلخ ما اینست! ده روزه عمر با همه تلخی انصاف اگر دهیم شیرین است !
از گور چگونه رو نگردانم من عاشق آفتاب تابانم من روزی اگر به مرگ رو کردم "از گفته خویشتن پشیمانم!"
من تشنه این هوای جان بخشم. دیوانه این این بهار و پائیزم ! تا مرگ نیامده ست برخیزم. در دامن زندگی بیاویزم! [ چهارشنبه 86/9/7 ] [ 9:42 عصر ] [ بهزاد عبادی ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  در آسمان خیال بالهایم را می گشایم هر چه از زمین و آدمهایش دورتر می شوم سبک و سبکتر میشوم.می خواهم دلم را هم باخودم ببرم نمی خواهم پیش این مردم خاکی بماند.هر چه از زمین دورتر می شوم گرمای وجود خورشید را بیشترحس میکنم و تنم داغتر می شود.می خواهم آنقدر پواز کنم تا به خورشید برسمکاش ابرها سد راهم نشوند من طاقت سنگینی ابرها را ندارم هنوز خیلی مانده بخورشید برسم می خواهم آنقدر به او نزدیک شوم تا از گرمای وجودش بسوزم من عاشق سوختنم. | |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
.jpg)