|
کلبه ی تنها 
| ||
|
شبی در بستر خود خفته بودم زوضع خویشتن آشفته بودم
زبس بودم ز وضع خویش بی تاب گریزان بودم از چشمان من خواب
دو چشمانم به سوی آسمان بود دو لب خاموش و دل ما رابیان بود
بهخالق گفتم ای جانم فدایت مگر من نیستم از بنده هایت
با فغانم نداری خالقا گوش تو گویا کرده ای ما را فراموش
شدم من بنده ات منت نهادی چه اقبال است کا ین ما را تو دادی
مرا بختم نصیبش شد سیاهی چه شد پس سهم ما مرغ و ماهی
مرا آهی نباشد د ر بساطم بود انداز ه گورم حیاطم [ سه شنبه 91/1/15 ] [ 6:10 عصر ] [ بهزاد عبادی ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  در آسمان خیال بالهایم را می گشایم هر چه از زمین و آدمهایش دورتر می شوم سبک و سبکتر میشوم.می خواهم دلم را هم باخودم ببرم نمی خواهم پیش این مردم خاکی بماند.هر چه از زمین دورتر می شوم گرمای وجود خورشید را بیشترحس میکنم و تنم داغتر می شود.می خواهم آنقدر پواز کنم تا به خورشید برسمکاش ابرها سد راهم نشوند من طاقت سنگینی ابرها را ندارم هنوز خیلی مانده بخورشید برسم می خواهم آنقدر به او نزدیک شوم تا از گرمای وجودش بسوزم من عاشق سوختنم. | |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
