کلبه ی تنها | ||
سوسو زنان ستاره کوری ز بام عشق در آسمان بخت سیاهش دمید و مرد
وین خسته را به ظلمت این راه ناشناس تنها به دست تیرگی جاودان سپرد!
این رهگذر منم که همه عمر با امید گفتم به بام دهر بر آیم به صد غرور .
اما چه سود زینهمه کوشش که دست مرگ خوش می کشد مرا به سرا شیب تنگ گور !
ای رهنورد خسته چه نالی ز سر نوشت دیگر ترا به منزل راحت رسانده است
در وازه طلائی آن را نگاه کن! تا شهر مرگ راه درازی نمانده است. [ دوشنبه 86/10/17 ] [ 12:19 عصر ] [ بهزاد عبادی ]
[ نظرات () ]
|
||
[ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] |